Jak kto umie

,,Życie każdego człowieka jest drogą ku samemu sobie, próbą znalezienia drogi, zaznaczenia ścieżki. Żaden człowiek nie był nigdy w pełni samym sobą, lecz mimo to każdy ku temu dąży, jeden w mroku, inny w światłości, jak kto umie"

Zawsze marzyłam o domku na leśnej polance. Z początku wynajmowaliśmy mieszkanka na wsi, potem był domek ,,przyklejony" do leśnych drzew,  a potem leśniczówka, w której wszystko było inne niż normalne. Rzeczywistość targa za uszy i zmusza do podjęcia decyzji,które towarzyszyć będą przez cale życie :))) 

I stało się, kupiliśmy kamienice z ogrodem w miasteczku, gdzie spędzić pragniemy nasze dalsze życie. Przez pierwsze dwa lata, nie słyszałam ptaków, nie słyszałam szeptów drzew tylko odgłosy miasta docierały do moich uszu. Czułam się jak na budowie z włączonymi maszynami, które nie przestają pracować przez 24 godziny. To co najpiękniejsze, często nam umyka, czasem kryje się tuż, tuż... i również ja nie zauważałam tego piękna, które machało do mnie łapką prosząc o wpuszczenie do serca. Tęskniłam za lasem, lisami, dzikami, które odwiedzały nasz leśny ogród. Tęskniłam za mglą unoszącą się miedzy paprociami. Tęskniłam za zbieraniem grzybów w momencie, gdy kartofle dochodziły na ogniu do miękkości.

 Jednak czas robi swoje. Piękno danej chwili  zaczęło wrastać się w moje serce.

 

Zaczęłam spoglądać na nasza kamieniczkę z ciepłem, dobrem, miłością. W tym miejscu są na pewno dobre fluidy. Tu będę żyć, tu będę kochać, tu będę wychowywać dzieci.Za żadne skarby nie zmienię już zdania. Chcę tu żyć i budować naszą dalszą przyszłość.Jest jeszcze dużo do zrobienia, ale to żaden przymus to urok następnego dnia.