Wszystkich świętych

W niektórych momentach mojego życia przystaję... by przemyśleć, przeanalizować, podjąć decyzje  o poprawie mojego życia.

Znam moje cele, marzenia, poglądy i wartości. Bez nich nie mogłabym być sobą. Bez nich - moja dusza, zostałaby zamknięta w potoku brudów świata.

Czasem trzeba zaakceptować , czasem podarować, ale nigdy nie wolno się poddać bez walki  o dobroć, miłość, wiarę i nadzieję.

Nie jestem idealna , ale mam serce, które potrafi szczerze kochać.

Nie zamykajmy siebie w ramach, dążmy do spokoju i radości z życia. Jeśli ktoś spróbuje zamknąć nas w klatce, uderzajmy skrzydłami tak mocno, aż ból zamieni się w przebaczenie. Bo tak naprawdę to tylko my sami na to pozwolimy by dać się zamknąć. I tylko my sami możemy się wyzwolić z tego co nas blokuje. Jeśli tego nie zrobimy, pozostaniemy na zawsze niewolnikami, którzy sami siebie zamknęli. Nie ważne co o nas mówią...nie ważne czy nas lubią czy nie...nie ważne, czy dają nam prawo wolności czy nie.Ważne jest by w siebie uwierzyć by nabrać sił i zregenerować się ku pójściu drogą dobra. 

 Jeśli wsłucham się w krzyki i manipulacje innych, jeśli sama w sobie nie odnajdę prawa, to kto mi to prawo da??? Nikt...po prostu nikt. Dlatego cofam się w siebie. Przywołuję piękno, dobre chwile, cudowne zapachy. Liczę minuty uśmiechów i miłych słów. Staram się zobaczyć dobro i cieszyć się nim. Przywołuję dobre rzeczy, które widzę w otaczających mnie ludziach. Myślę o spokoju i miłości i pięknie... starając się wydobyć z manipulacji więzi kaleczących bycie sobą.

Życie jest jak kwiat, który kwitnie na pustyni...Wielu go nie zauważa, przechodzi w szarość lub zadeptuje cud istnienia...A przecież wystarczy chcieć zauważyć, pielęgnować, doceniać i szanować każdą nam daną chwilę