Wpadam w smutek.
Muszę się z tego jakoś wyrwać.
Jestem tak krótko przed...ale ból, strach, tęsknota przerywają mój spokój.
Zawieszam się na chwilkę, na maleńki ułamek nieistnienia.
Przytulam Was do serducha
Nie mogę was ucałować,ale zawsze kochać.Z wiarą i nadzieją szukam drogi bycia mamą.
Posty
odpocznij
OdpowiedzUsuńWierzę mocno.
OdpowiedzUsuńTrzym kciuki:)Może potrzebujesz trochę ciszy,spokoju,nie myślenia o blogu.Może Ci to pomoże.Będzie dobrze.
OdpowiedzUsuńzagubiona
Te nerwy są jak najbardziej zrozumiałe.
OdpowiedzUsuńPo pierwszym poronieniu, gdy znowu zaszłam w ciążę, byłam zestresowana na maksa... a już miałam przecież dziecko, było łatwiej.
Trzymaj się, nabieraj sił, ściskam mocno.
nie wolno się smucić..
OdpowiedzUsuńtym bardziej stresować- głowa do góry!