( 399 ) Cienie

 

z f.b.

Za ścianą - cienie układają wizerunki mgieł w przestworzach marzeń, próśb, tęsknot i westchnień. 

Czara - wypełniona po brzegi niedosytem spełnienia - ukrywa chwile spokoju.  

Pobłażliwe uśmiechy, rechotania i manipulacje międzyludzkie - wyciągają do przodu swoje prawdziwe JA. 

Staram się być poza tym wszystkim. 

Wtulam się w siebie i miłość, którą odczuwam. 

Szurnięta. 

Jednak w takt niosącej mnie muzyki z serca, potrafię okiełzać nastrój z poprzednich chwil. 

Niektórym ludzikom jest tak łatwo być znów w stanie błogosławionym. 

Jedno dzieciątko, drugie :) - trzecie w drodze :D ...

 A ja ??? 

Nadal uwijam się między nadzieją, miesiączką, rozczarowaniem i próbą akceptacji, że pozostała tylko szansa przez in vitro. 

Mężuś odczuwa mój strach, ja - zgasić chcę ten strach iluzjami z pozytywnych wyników tych, którym się udało. 

Czy w oczekiwaniu na nasze wymarzone maleństwo, muszę przejść przez to groteskowe scenarium ??? 

Nasze pragnienie bycia rodzicami jest czymś naturalnym i oczywistym. 

Po to ludzie się kochają, by być i żyć dla siebie i swoich pokoleń. 

Jednak brak możliwości życia z własnymi dziećmi i ten wielki niedosyt pragnienia ich kochania - wyolbrzymia, zakłóca perspektywę, odwraca hierarchię wartości, wyjaławia kolory, łączy emocje wzniosłe i prozaiczne, miesza tragizm z komizmem - poddusza.

Szczęścia nie znajduje się na ulicach.

Pajacykowaty uśmiech dziecka nie jest tragicznym zapomnieniem. Kolebką, jego Tarczą są chwile, w których zamknąć można czas przyrównany do całego życia.