( 667 ) Głód mojego życia

Termin cesarki miałam na 10 siatą rano. 

Musiałam być przygotowana jak do operacji.

 Bez picia i jedzenia, po rozmowach 

z lekarzami, anestezjologami

  przeszłam wszystkie końcowe badania,

 zanim miało się to najważniejsze zacząć.

 I jak to u mnie bywa, nie mogło i tym razem być inaczej. 

Karetka przywiozła jedną ciężarną, 

potem drugą, potem trzecią,

 I tak przesuwano nasz termin

 w imię ratowania zagrożonego życia. 

 Kazano nam czekać, przepraszając,

 że po tych kobitkach będę już ja. 

Bliźniaki wierciły się na całego, 

a my na korytarzu z mężem 

obserwowaliśmy z nudów ten szpitalny świat. 

Co za przygoda :) 

Kobiety Męczennice

 i ich przestraszeni Panowie. 

Większość tych przyszłych Mam

 naciągała swoim stanem płeć męską. 

Jedna Kobitka,  ni z tego ni z owego - padła na kolana, 

a za nią Jej mężczyzna.

Czuć na odległość było na ciągarstwem.

 I choć tam żadnego niebezpieczeństwa nie było, 

 to jej facet o biednym, przestraszonym spojrzeniu, 

 starał się jakoś lubej pomóc. 

 Siedząc ileś godzin w poczekalni obserwowałam.

Kobiety ociężałe, szorowały nogami, 

huczały i sapały,

 a  Panowie jak przestraszone zające

 schodzili im z drogi.

Zlitowano się nade mną.  

Przydzielono mi łóżko i wdzianko operacyjne.

Pocieszając, że już za moment na stół pójdę i ja.

I mijały godziny, a ja czekałam bez picia i jedzenia 

na nasz cud.

Około 21 godziny Ordynator przywitał Nas informacją, 

że dziś za dużo krytycznych wydarzeń, 

że lekarze zmęczeni, anestezjolog tylko jeden 

na przypadki natychmiastowe, że jutro Pani z rana itp, itp 

Już nie słuchałam, tylko krzyczałam gdzie kuchnia :)
I ociężała, szorowałam nogami, 

huczałam i sapałam,

 a  Panowie jak przestraszone zające

 schodzili mi z drogi.