( 603 ) Prawie osiwiałam

Od kilku miesięcy przesypiamy calutkie noce. 

Bliźniaki przekonały się do rytuału snów i drzemek. 

A nie było to łatwe.

 Każde z osobna miało ustawione swój własny zegar biologiczny. 

Co dwie godziny pobudka na karmienie, przebranie, przytulenie. 

Kiedy rozpoczynał się wielki krzyk 

a wszystkie fizjologiczne potrzeby zostały wykluczone,

 staraliśmy się Je jakoś uspokoić.

 Wyciszyć.

 Metod mieliśmy mnóstwo.

 Spały na naszych brzuchach,

 na rękach, 

na tapczanie,

 na poduszkach,

w wózku

razem, osobno,

 pod drabiną zawieszonej na miotle gondoli, 

w kuchni pod okapem. 

W tle leciał biały szum, 

odgłosy morza, 

dźwięki suszarki lub odkurzacza.

 Kiedy jedno zasnęło budziło się następne.

 Czasem były tak zmęczone, 

że ich własne ruchy były wielkim rozdrażnieniem.

 Wtedy zawijaliśmy je w ich wełniane kocyki.

W takie kokoniki.

Kiedy zasnęły

  ze szczęściem 

spoglądaliśmy na ich odprężone minki.

 Rzadko przeżyliśmy wtedy chwile, 

żeby zasypiały bez żadnego narzekania. 

Ani w ciszy

Ani w szumie.

To było najgorsze.

Takie fazy trwały, trwały, trwały...

Byliśmy wykończeni lecz świadomi,

 że takie zachowanie maluszków to potrzeba bliskości.  

Warto jest pilnować oznak zmęczenia.

 Układaliśmy Je  do snu 

już przy pierwszych oznakach zmęczenia.

  Tak uniknęliśmy krokodylich łez 

 marudzenia przy usypianiu.

Nie było wychodzenia na palcach na bezdechu ;) 

One musiały wiedzieć, że nas w pokoju nie ma.

Ale musiały na nas polegać, 

że w razie potrzeby  

pomożemy się uporać z ich  problemami.

 

Nauczyliśmy się, że im większe zmęczenie

tym

znikome szanse na normalne ułożenie do snu.

I udało się :) 

Kiedy widzę ich wyczerpanie

nie czekam, nie przedłużam chwili.

Rzucam hasło 

DZIECI IDZIEMY SPAĆ. 

i One wiedzą 

Szukamy  SMOKI, GIGI I BIGO

Człapiemy się na drugie piętro.

Mycie, przebranie

Buziak

i kładziemy je spać.